Helmond, Nederland Seminar, 7 & 8 Mei 2022

Ik kan jullie niet vertellen hoe dankbaar ik ben om hier te zijn en weer samen met jullie te trainen. Het lijkt alsof het seminar zo snel voorbij is gegaan en nu is het bijna tijd om af te sluiten.

Mag ik jullie vragen mij te vertellen wat deze keer het thema van ons seminar was?

Student: Ik denk dat het ging om een sterke verbinding te ontdekken. Ja, en ook bij het doen van Ki testen, vooral deze keer, voelde ik dat de oefening gericht was op het ontwikkelen van een sterke verbinding met iemand anders.

Student: En ook om te ontdekken dat onze verbinding er al is, dat is mijn kijk erop. Om te ontdekken dat we al verbonden zijn en om de dingen uit de weg te ruimen die ons gescheiden doen voelen. Ja.

Student: Oké, voor mij ontdekte ik dat intense verbinding alleen mogelijk is als onze aandacht vol is. Oké? Als we volle aandacht hebben, is hierin alles inbegrepen. Voor mij is dit de leer.

Student: Voor mij was het idee van geen ruimte tussen ons het meest bruikbaar. Intense verbinding gaat over ma-ai. Deze wereld is eigenlijk al één. Dus is er al geen ruimte tussen ons. Met andere woorden, het besef van geen ruimte IS de intense verbinding.

Dank u. Al deze indrukken zijn belangrijk, want iedereen heeft zijn eigen ervaring. En ieder van ons zou dezelfde ervaring een beetje anders omschrijven. Je hebt altijd gelijk als je me iets vertelt over je indruk, wat je ook zegt.  Zelfs mijn woorden, hoe vaardig ook, kunnen niet voor iedereen de ervaring zelf onthullen, of zelfs maar in de buurt komen deze te beschrijven.

Het belangrijkste is dat we nooit zonder meer geloven wat de leraar zegt. Uiteindelijk moeten we de leraar natuurlijk vertrouwen, maar we moeten het ook voor onszelf bevestigen. Het hele punt van het beoefenen van Aikido is voor ieder van ons om voor onszelf tot de ervaring te komen van ware beoefening.

Als we een seminar hebben, breng ik deze ervaring van verbinding door beoefening met me mee. Dat is waarom ik hier ben, dat is wat ik breng. Misschien kom je naar het seminar om uit te vinden hoe je sommige technieken moet doen. Maar dat is een neveneffect van het onderricht. Waar je voor komt, is om uit te vinden hoe je deze ervaring genaamd “Ai Ki Do” kunt hebben. En op is geen enkele manier zal dat wat ik zeg iedereen tevreden stellen.  Wat ik je leer is slechts een hint. Dat kan voor sommigen van jullie werken, maar voor anderen misschien niet. Daarom herhaal en herhaal en herhaal ik. Als leraren zijn we voortdurend aan het herhalen. We zoeken steeds naar andere manieren om de beoefening te beschrijven en te tonen. We communiceren dit terwijl we een Ki Test doen, als we een Ki Meditatie leiden, als we jo en ken laten zien, Ki oefeningen, technieken, enz.  Maar we communiceren altijd precies hetzelfde, ongeacht de vorm die het onderricht aanneemt. We delen altijd eenvoudigweg deze ervaring die “Eenheid van Lichaam en Geest” wordt genoemd.

Tohei Sensei wijdde zijn hele leven aan dit ene doel. Hij had deze ervaring zelf al heel vroeg, en heeft zich toen voorgenomen om dit te delen met iedereen die geïnteresseerd was. Het al jullie misschien interesseren te weten dat toen hij een oude man was, hij ons vertelde dat hij bang was dat hij daarin niet geslaagd was. Hij zei dit omdat hij dacht dat er nog teveel mensen waren met wie hij in de loop der jaren had gewerkt, die niet begrepen dat hij een ervaring onderwees en niet een vorm.

Student: Het eerste wat je zei toen je met dit seminar begon was dat Ki uitbreiden alleen met de geest te maken heeft, en dat niets met het lichaam begint. En dat het onze oefening is om eerst Ki uit te breiden. Je leerde ons dat wanneer we de bokken oppakken, we moeten begrijpen wat we doen. Dat is een beetje verwarrend voor mij, want als ik de bokken oppak, is mijn geest al duidelijk over wat hij later gaat doen.  Dit is geldt niet alleen voor de bokken.  Het is net als, wanneer ik in mijn auto rijd, ik stap gewoon in mijn auto en ga rijden. Mijn aandacht is niet op de auto.  Die is al waar ik heen moet.  Dus, als ik mijn aandacht op de auto richt, vecht mijn geest met zichzelf, omdat hij aan de toekomst wil denken. Als mijn aandacht bij de bokken is als ik hem oppak, dan verlies ik wat ik later met de bokken ga doen.

Ja, dank je. Dit is het eeuwenoude probleem. We hebben allemaal de gewoonte om ons op de toekomst te richten en niet op het heden. Op een seminar liep ik eens met Suzuki Sensei door de gang van een hotel. Ik stond te popelen om hem iets te vragen over iets wat we in de volgende klas zouden gaan doen, en hij zei, “Laten we voorlopig gewoon door deze gang hier lopen. Als we bij de les aankomen, dan zien we wel.” Omdat ik zo bezorgd was over de toekomst, miste ik het moment omwille van een moment dat er nog niet eens was.

Ik ben het met je eens, als je bedoelt te zeggen dat het lichaam al weet wat het moet doen met de bokken. Je hebt het gepland, en dus weet het waar het heen moet en wat het moet doen, Wat ik suggereer is dat we in volledig bewustzijn moeten zijn van het moment dat we het doen, wanneer we het doen, niet dat we er over moeten nadenken. Dit bewustzijn is heel anders dan altijd maar denken aan wat er nog komt.

Bijvoorbeeld, ik pak dit boek op met de bedoeling er uit voor te lezen.  Maar als ik aan het lezen denk wanneer ik het boek oppak, kan het zijn dat ik het boek laat vallen. Als we altijd met het moment in eenheid van geest en lichaam zijn, dan zal, wanneer we komen waar we heen gaan, het nog steeds nu zijn. Onze aandacht zal nog steeds hier, nu zijn, en we zullen nog steeds in volledige eenheid zijn en in staat zijn om zonder ongelukken en effectief te handelen.   

We zullen nooit weten hoe het zal zijn wanneer we op het volgende moment aankomen. De leer zegt wees in het nu. Met andere woorden, blijf en rust gewoon in het huidige moment, en wees volledig in het huidige bewustzijn. Dit is de essentie van shugyo beoefening. Als we dat niet hebben, zijn we in feite niet in het moment, en het leven bestaat alleen in dit moment. We kunnen erg opgewonden zijn over iets dat eerder gebeurd is of iets dat over enkele ogenblikken gaat gebeuren, omdat het erg belangrijk voor ons is. Maar het verleden zal nooit meer terugkomen en de toekomst die wij ons voorstellen zal nooit plaatsvinden. Dat zijn dus zinloze overwegingen. Begrijp je dit?

Mijn waardering voor het onderricht van Aikido is in de eerste plaats het gebruik ervan in het dagelijks leven. Dus, als ik in mijn auto rijd, is het misschien alleen maar iets dat ik gebruik om op een bestemming te komen, maar ik doe dat van moment tot moment.  Niemand van ons zal ooit later aankomen. We komen altijd nu aan!  

Student: Maar Sensei, ik ben me niet bewust van mijn auto, ik ben mij bewust van wat ik ga doen als ik daar aankom.  Dit is zoiets als wanneer ik de bokken gebruik. Het is slechts een hulpmiddel, een hulpmiddel om me te helpen iets te doen. Maar het is niet een ding van bewustzijn zelf voor mij. Begrijp je wat ik bedoel? Het is gewoon, het is, het is een gereedschap, ik gebruik het om iets te doen.

Ja, ik begrijp het probleem dat je doet zeggen, “maar…” Ik kan alleen maar zeggen dat we de bokken, om er iets mee te doen als gereedschap, moeten oppakken en dat “oppakken” is al een essentiële actie. Op het moment van oprapen is er geen ander moment, geen andere actie, alleen maar oprapen.

Natuurlijk, ik zie dat dit je gewoonte is. Wat je beschrijft is heel duidelijk ieders gewoonte. We hebben allemaal hetzelfde probleem om geen aandacht te schenken aan wat er nu gebeurt ten gunste van wat er eerder is gebeurd of wat er misschien binnenkort gaat gebeuren. Onze gewoonte is om in de auto te stappen, naar onze bestemming te wijzen, en dan mentaal in de bestemming en het doel ervan te blijven tot we aankomen. En als iemand ons afsnijdt of vertraagt, raken we van streek, want we denken alleen maar aan het bereiken van de bestemming, niet aan het besturen van de auto.

Wat we hier beschrijven is een gewoonte. Aangezien het onze gewoonte is het heden te negeren ten gunste van het verleden of de toekomst, moet onze oefening dus zijn die gewoonte te verbeteren en in het nu te zijn.  Als we op deze manier oefenen in de dojo, dan zal de beoefening zich ook buiten de dojo voortzetten. Onze oefening is dat alles hier en nu is, de hele tijd. Er is geen andere tijd dan nu.

Ook al hebben we misschien de gewoonte om te zijn zoals andere mensen, we zijn niet gebonden om zo te leven. Als we “dit leven volledig willen ervaren”, zoals Suzuki Sensei zou zeggen, dan moeten we het altijd nu ervaren, want er is geen ander moment waarop we leven. Als we het moment nu niet ervaren, zullen we het nooit ervaren. Het kan alleen nu ervaren worden, en het zal nooit herhaald worden. Het komt nooit meer terug.

Dit is in feite precies de beschrijving van de beoefening van otomo. Suzuki Sensei door de jaren heen volgen was als nu, nu, nu, en hij zou het me nooit laten vergeten. “Wat ben je nu aan het doen?” “Waar is je bewustzijn?” zou hij tegen me zeggen. Hij zou me voortdurend pesten om me te helpen mijn hardnekkige gewoonten te doorbreken. In die tijd was dat soms als een marteling voor mij. Als ik klaagde of ongelukkig keek, herinnerde hij me eraan dat hij me alleen maar hielp me bewust te blijven van het heden en dit te waarderen. Hij herinnerde mij er voortdurend aan dat  het doel van dit leven niet is ons klaar te maken voor iets anders. Het enige moment waarop we deze eenwording zullen ervaren is nu. En vroeg of laat, op een van deze momenten, gaan we allemaal dood. En we willen niet dat de dood ons overvalt. Dus, maak gebruik van elk klein moment. Zelfs als je 25 jaar oud bent, zorg ervoor dat je elk moment zo aanwezig mogelijk beleeft.

Dank je dat je bij deze vraag blijft. Iedereen werkt met op de een of andere manier met dezelfde gewoonte.

Student: Ik heb een vraag. Als ik de Ki Test doe waarbij men van achter vastgehouden wordt, waar is dat voor bedoeld? Kunt u iets vertellen over deze test? En als u de examinator bent, hoe houdt u vast en wat wordt hier getest?

Dit is een unieke Ki test. We hebben niet echt een andere waarbij we van iemand weggaan terwijl hij ons van achteren tegenhoudt. Gewoonlijk staan we tegenover elkaar en komen we samen of gaan we uit elkaar. Als we proberen vooruit te komen terwijl we van achteren worden vastgehouden, moeten we ons bewust zijn van wat er achter ons is, dat wil zeggen, 360 graden bewustzijn.

Suzuki Sensei leerde ons vaak dat bewustzijn 360 graden moet zijn, niet 180 graden. Toen Suzuki Sensei en ik voor het eerst naar Europa kwamen om les te geven, namen enkele studenten ons mee door een deel van Amsterdam dat een hippiegebied was. Onze gastheren lieten ons deze krotten zien en wij liepen er gewoon langs. We zagen er natuurlijk niet uit als hippies, en dus waren veel van de bewoners nieuwsgierig naar ons, keken naar ons. Ik was otomo en ik was me ervan bewust dat ik hier maar beter kon opletten. Op dat moment kreeg ik het vreemde gevoel dat er iemand achter ons aankwam. Ik draaide me om en die kerel stond vlak achter me, met beide handen naar me uitgestoken. Ik wees naar hem, en hij viel op zijn kont in de modder.  

Suzuki Sensei keek me aan en zei, “Ja, dat is 360 graden.”

Natuurlijk overkomen dit soort dingen je gewoon, of niet. Ik herinner me alleen dat ik iets raars voelde en me omdraaide en boem, daar was hij. 

Hoe dan ook, voor Suzuki Sensei, was het van groot belang om besef te hebben van wat er achter ons is. Begrijp je?  We willen ons verenigen met dat wat ongezien is, iets wat we misschien niet kunnen zien, maar wel kunnen voelen.  Dus, wanneer het de Ki test van achteren betreft, moeten we er zo’n natuurlijk bewustzijn van maken, en zo één zijn met, dat we samen moeiteloos voorwaarts kunnen gaan.

Wat betreft de manier van vasthouden, als we van achteren vasthouden, moeten we op dezelfde manier vasthouden als wanneer we een Ki test doen, met volledige eenheid. We trekken de persoon niet echt terug, maar blokkeren zijn voorwaartse beweging. Als hij je opneemt terwijl zijn Ki beweegt, zul je met hem mee bewegen. Alles is precies als deze oefening, Ki Tests, Ki Oefeningen, Technieken, Bokken, Jo, enzovoort.

Dank voor jullie aandacht.