Bubenreuth Seminar, 14 & 15 Mei 2022

Goede morgen, iedereen.

Er zijn veel verschillende disciplines die we beoefenen in Aikido. Dus, we hebben veel verschillende disciplines om uit te kiezen in een seminar. Wat ik ook kies, ik wil altijd de grondbeginselen van dat ene ding onderwijzen. Jullie hebben allemaal genoeg tijd in jullie wekelijkse lessen en jullie hebben allemaal uitstekende leraren. Zij kunnen jullie alle technieken leren die jullie wensen, alle oefeningen, alle vormen van beoefening, en dat is prachtig. Als we een week samen hadden voor onze seminars, dan konden we misschien meer tijd besteden aan dat soort dingen. Maar we hebben maar een deel van een weekend. Ik kom nu nog maar één keer per jaar van ver om jullie te zien, en voor de meesten van jullie trainen we alleen dit ene weekend samen. Sta me daarom toe dat ik me in de korte tijd die we samen hebben concentreer op de essentie van onze praktijk, zodat we die samen kunnen delen en jullie die kunnen toepassen op jullie eigen beoefening. Op deze manier kun je de ervaring zelf proeven, en je kunt dat meenemen ter verrijking van je Ki oefeningen, je technieken, je bokken en jo, en zelfs je meditatie.

Misschien heb je dit weekend een paar vragen voor me. Zo ja, dan is het nu de tijd.

Student: Het lijkt mij dat het onderwerp van uw onderricht dit weekend intense verbinding was. Als we een Ki test geven, kijkt de persoon die getest wordt soms recht voor zich uit in de verte, en durft hij of zij niet in de ogen van de examinator te kijken. Hoe kunnen we dan een goede verbinding hebben, als we in de verte staren en geen relatie hebben met de examinator? Ik bedoel, dat is een soort van paradox, nietwaar?

Als, zoals je zegt, de examinandus ver weg staart en de examinator negeert, dan doet de examinandus waarschijnlijk gewoon zijn best om een eenheid te vormen, denkend dat dat iets is wat we in een vacuüm doen. Het kan een zeer intense inspanning zijn die de examinandus doet, maar dat maakt het nog geen verbondenheid. 

Leraren zeggen vaak dat we niet in de ogen van de examinator moeten staren, dus misschien is het staren in het niets een manier van de examinandus om de ogen van de examinator te vermijden. De sleutel tot de vraag waar te kijken tijdens een Ki test is om “overal tegelijk” te kijken. Met andere woorden, wees natuurlijk. Als iemand me vraagt wat ze met hun ogen moeten doen tijdens een Ki test, zeg ik altijd dat ze hetzelfde moeten doen als ze met hun oren doen. Wat doen we met onze oren als we een Ki test doen? Niets! We doen niets met onze ogen of met onze oren.

Wees gewoon natuurlijk. Als we met onze vriend praten en een biertje drinken, wat doen we dan met onze ogen? Niets bijzonders. Waarom?  Omdat we ontspannen zijn in een Ki test, we zijn ons gewoon bewust van wat de examinator doet. Als we getest worden, is er geen verschil tussen de examinator en onszelf. Wat is de examinator aan het doen? Als we iemand testen, voelen we in de gemoedstoestand van die persoon. Dit is hoe we kunnen zeggen of ze stabiel zijn of niet, door gewoon in hen te voelen. Wat is het niveau van kalmte dat we voelen? We moeten dat duidelijk begrijpen als we de verantwoordelijkheid van Assistant Examiner, of Associate Examiner, of zelfs Special Examiner op ons willen nemen. We moeten bereid en in staat zijn om in onszelf het standaardniveau van kalmte te ervaren dat elke test vereist. We moeten dit begrijpen zowel vanuit de positie van de examinator als vanuit de positie van de examinandus.

Dank je. Oké, iemand anders

Student: Sensei, kunt u iets zeggen over het ondersteunen van de uke? Ik heb geprobeerd Ki te verlengen op een manier die de beweging, of de stroom van Ki ondersteunt. Is dit wat het ondersteunen van de uke betekent?

Oké. Dit is waar we het net over hadden. We ondersteunen de uke door de geestestoestand te handhaven die we willen dat ze handhaven. We willen dat de uke dezelfde gemoedstoestand heeft als wij, dat wil zeggen een zeer stabiele verbinding met alles om ons heen.  Dus willen we dat ze Ki uitbreiden en zich daar rustig op toeleggen. We ondersteunen dat op een manier dat we ze volledig kunnen accepteren. Aan de andere kant, als we de uke benaderen met een uitdaging, een gevoel van overheersing of een poging tot controle, dan zullen ze zich verzetten, en zullen ze niet in staat zijn om Ki uit te zenden. Zij zullen niet kalm zijn, zij zullen zich niet op hun gemak voelen en niet in staat zijn om zich volledig te laten gaan in het ritme van de beweging. 

Natuurlijk kunnen we geen verwachting hebben van een bepaald resultaat van onze actie zonder ons zorgen te maken over het gewenste resultaat. Dus moeten we alle verwachting elimineren en dus ook de bezorgdheid. Dit betekent alleen dat we niets hoeven toe te voegen aan wat er gebeurt. Wat er gebeurt zit in onze geest en ons lichaam. Alles in ons weet al wat er gebeurt en weet wat we moeten doen. We moeten dit laten gebeuren door stabiel, kalm en vol van aanwezige aandacht te zijn. 

Dit is wat ik bedoel met “de uke ondersteunen”. 

En laat me nog één ding zeggen. Ieder mens heeft sinds mensenheugenis de mogelijkheid gehad om zich bezig te houden met authentieke beoefening. Alle gemeenschappen in het verleden hebben iemand gehad die begon op te merken wat er in hen omging en begon dit opmerken te beoefenen. Misschien herinner je je uit mijn boek “Letting Go”, de Vijf Stadia van de Praktijk van Ontwaken. Het eerste stadium is altijd “opmerken”. Dit betekent opmerken dat wat we denken altijd wordt weerspiegeld in hoe we ons voelen. Het gebruik van de geest beïnvloedt het gebruik van het lichaam. We voelen ons zoals we ons voelen, niet omdat een persoon of regering of zelfs de natuur ons iets aandoet. Dit is nooit de eigenlijke oorzaak van wat we voelen. We voelen ons niet zoals we ons voelen door iets van buitenaf. We voelen ons zoals we ons voelen door hoe we op die prikkels reageren. En onze reactie is een direct product van onze conditionering.  

Zodra we deze opeenvolging in onszelf opmerken, pas dan kunnen we beginnen er een praktijk van te maken. Als we kijken naar de grote leraren uit het verleden, dan zien we individuen die dit bij zichzelf opmerkten, en het dan begonnen te beoefenen, en het op een bepaald moment, begonnen te delen met anderen. Dat is hoe elke authentieke weg begint. Het maakt dus niet uit tot welke religie, krijgskunst, spirituele praktijk, enz. we behoren, het fundamentele en authentieke principe dat we allemaal beoefenen is dit opmerken. Hoe kinderachtig van ons om dan bezwaar te maken tegen dingen in andermans religie of praktijk waar we het niet mee eens zijn of die ons niet bevallen. 

Student: Sensei, praat alsjeblieft over wie er getuige is in meditatie?  Wie is degene die opmerkt, die herkent?  Is dat de kleine ik? 

Oké, dus kun je me alsjeblieft je kleine zelf laten zien? Kun je naar binnen kijken en dat zelf vinden, en me dan vertellen wat je ziet? Alsjeblieft. Op dit moment, wat zie je?

Student: …niets… 

Niets. Er is daar niets te zien, en toch bestaan we. Dit “er valt niets te zien” is omdat degene die we zoeken degene is die kijkt. En degene die kijkt kan zichzelf nooit zien zonder een spiegel, net zoals het menselijk oog zichzelf nooit kan zien zonder een spiegel. We zeggen dat we ergens op “reflecteren”, maar wat is dat precies?  Als we reflecteren, hebben we het gevoel dat we opzij stappen, buiten het moment om, om een gedachte of handeling uit het verleden of de toekomst te overwegen.  Zien we zo wie we zijn?  Misschien kunnen we door reflectie iets leren. Maar kunnen we de waarheid ervaren door reflectie? Nee, de “waarheid” is geen waarneembaar feit, maar iets dat alleen rechtstreeks kan worden ervaren, alleen kan worden gekend door actie, en alleen terwijl we met die actie bezig zijn. Met andere woorden, waarheid kan alleen worden ervaren in het moment. Daarom is alleen kalmte in actie ware kalmte. 

Wij zoeken naar de waarheid van het zelf door na te denken over onze handelingen. Maar dit zelf is niet daar, maar hier, zo oneindig dichtbij dat het onmogelijk te zien is.  Dit betekent niet dat het er niet is, maar juist het tegenovergestelde. We kunnen het nooit zien omdat we het zelf zijn.

Dit is waarom Aikido zo’n krachtige praktijk is. Omdat we oefenen in actie, confronterende actie, interrelationele actie. Wanneer we ergens middenin zitten, denken we nergens over na. We zijn ons zelfs niet bewust van het verstrijken van de tijd of waar we ons bevinden. We zijn volledig betrokken bij het leven. 

Dank u zeer.